4342 sayılı Mera Kanunu’nun 14. maddesine göre bir taşınmazın mera vasfının değiştirilebilmesi için bu maddede sayılan hususlardan birinin olması gerekir. Dava konusu olayda, davacının evinin bulunduğu taşınmazın mera vasfının kaldırılabilmesi için anılan 14. maddede sayalın hususların hiç birinin gerçekleşmemiş olduğu görülmektedir.

                       Bu durumda, davacı tarafından yapılan mera vasfının kaldırılması talebinin reddedilmesinde yukarıda anılan yasa hükmüne aykırılık bulunmadığı sonucuna varılmıştır.

D A V A C I                                                   :Niyazi KAYIRAN

                                                                        Anayurt Köyü ?uhut-AFYONKARAHİSAR

D A V A L I                                                   :Afyonkarahisar Valiliği-AFYONKARAHİSAR

DAVANIN  ÖZETİ                                       :Davacının, Afyonkarahisar İli ?uhut İlçesi Anayurt Köyünde evinin bulunduğu taşınmazın mera vasfının kaldırılmasına ilişkin başvurusunun reddine dair tesis olunan 19.03.2004 günlü ve 311 sayılı Afyonkarahisar Valiliği Mera Komisyonu işleminin iptali istemidir.

SAVUNMANIN ÖZETİ                                :Dava konusu taşınmazın ?uhut Sulh Hukuk Mahkemesince mera olduğuna kara verildiği ve bu kararın Yargıtayca onaylandığı, 4342 sayılı Yasada aranan koşullar oluşmadığından taşınmazın mera vasfının değiştirilmesine olanak bulunmadığı öne sürülerek davanın reddi gerektiği savunulmuştur.

TÜRK   MİLLETİ   ADINA

            Hüküm veren Afyonkarahisar İdare Mahkemesince, dava dosyasında yer alan bilgi ve belgeler incelenerek gereği görüşüldü:

                        Dava, davacının Afyonkarahisar İli ?uhut İlçesi Anayurt Köyünde evinin bulunduğu taşınmazın mera vasfının kaldırılmasına ilişkin başvurusunun reddine dair tesis olunan 19.03.2004 günlü ve 311 sayılı Afyonkarahisar Valiliği Mera Komisyonu işleminin iptali istemiyle açılmıştır.  

                  4342 sayılı Mera Kanunu’nun “Tahsis Amacının Değiştirilmesi” başlıklı 14. maddesinde, “Tahsis amacı değiştirilmedikçe mera, yaylak ve kışlaktan bu Kanunda gösterilenden başka şekilde yararlanılamaz. Ancak, bu Kanuna veya daha önceki kanunlara göre 

mera, yaylak ve kışlak olarak tahsis edilmiş olan veya kadimden beri bu amaçla kullanılan arazilerden;

                       a) Enerji ve Tabiî Kaynaklar Bakanlığının talebi üzerine, 3213 sayılı Maden Kanunu ve 6326 sayılı Petrol Kanunu hükümlerine göre, arama faaliyetleri sonunda rezervi belirlenen maden ve petrol faaliyeti için zaruri olan,

                       b) Kültür ve Turizm Bakanlığının talebi üzerine, turizm yatırımları için zaruri olan,

                       c) Kamu yatırımları yapılması için gerekli bulunan,

                       d) Köy yerleşim yeri ile uygulama imar plânı veya uygulama plânlarına ilave imar 

plânlarının hazırlanması, toprak muhafazası, gen kaynaklarının korunması, millî park ve muhafaza ormanı kurulması, doğal, tarihî ve kültürel varlıkların korunması, sel kontrolü, 

akarsular ve kaynakların düzenlenmesi için ihtiyaç duyulan,

                       e) 442 sayılı Köy Kanununun 13 ve 14 üncü maddeleri kapsamında kullanılmak üzere ihtiyaç duyulan,

                        f) Ülke güvenliği ve olağanüstü hal durumlarında ihtiyaç duyulan,

                        g) Doğal afet bölgelerinde yerleşim yeri için ihtiyaç duyulan,

                       Yerlerin, ilgili müdürlüğün talebi, komisyonun ve defterdarlığın uygun görüşü üzerine, valilikçe tahsis amacı değiştirilebilir ve söz konusu yerlerin tescilleri Hazine adına, vakıf

meralarının tescilleri ise vakıf adına yaptırılır.

                       Birinci fıkranın (a) bendi kapsamında başvuruda bulunan işletmeciler ile (c) bendi 

kapsamında başvuruda bulunan kamu kurumları faaliyetlerini çevreye ve kalan mera alanlarına zarar vermeyecek şekilde yürütmekle ve kendilerine tahsis edilen yerleri tahsis süresi bitiminde eski vasfına getirmekle yükümlüdürler. Bu yerler tahsis süresi bitiminde özel sicile kaydedilir.

                       Komisyon gerektiğinde; 3083 sayılı Sulama Alanlarında Arazi Düzenlemesine Dair Tarım Reformu Kanununun uygulanmasını Bakanlıktan talep edebilir ve köy veya belediyelerde toplulaştırma projeleri uygulatabilir.

                       Durum ve sınıfı çok iyi, iyi ve orta ile arazi kullanım kabiliyet sınıfı bir, iki, üç olan mera, yaylak ve kışlaklarda birinci fıkranın (a), (f) ve (g) bentleri hariç, tahsis amacı değişikliği yapılamaz.

                       Bu Kanun kapsamında, 3213 sayılı Maden Kanunu ve 6326 sayılı Petrol Kanunu 

hükümlerine göre arama ve işletme faaliyetlerinin yürütülmesi ile ilgili usul ve esaslar Bakanlıkça çıkartılacak bir yönetmelikle düzenlenir.

                       Harman yeri, panayır, sıvat ve eyrek yerleri gibi kamu orta mallarının tahsis amacı 

değişikliğinde bu madde hükümleri uygulanır” hükmüne yer verilmiştir.

            Dava dosyasının incelenmesinden; Afyonkarahisar İli ?uhut İlçesi Anayurt Köyünde, 1997 yılında Muhtarlıkça davacıya satılan arsanın, bilahere ?uhut Sulh Hukuk Mahkemesi tarafından mera olduğuna karar verildiği, bu kararın Yargıtayca onanarak kesinleştiği, bu karar üzerine hazine tarafından davacının sözü edilen taşınmaza yaptırmış olduğu inşaatın yıkımı için adlı yargıda dava açıldığı, dava tarafından da anılan taşınmazın mera vasfının kaldırılması için Afyonkarahisar Valiliği Mera Komisyonuna başvuru yapıldığı, Mera Komisyonunun 19.03.2004 gün ve 311 sayılı kararı ile meraların özel mülkiyete konu olmayacağından bahisle talebin reddedilmesi üzerine bakılan davanın açıldığı anlaşılmaktadır. 

                        4342 sayılı Mera Kanunu’nun 14. maddesine göre bir taşınmazın mera vasfının değiştirilebilmesi için bu maddede sayılan hususlardan birinin olması gerekir. Dava konusu olayda, davacının evinin bulunduğu taşınmazın mera vasfının kaldırılabilmesi için anılan 14. maddede sayalın hususların hiç birinin gerçekleşmemiş olduğu görülmektedir.

                       Bu durumda, davacı tarafından yapılan mera vasfının kaldırılması talebinin reddedilmesinde yukarıda anılan yasa hükmüne aykırılık bulunmadığı sonucuna varılmıştır.

            Açıklanan nedenlerle, davanın reddine, aşağıda dökümü yapılan  43,30 YTL. (43.300.000 TL) yargılama giderinin davacı üzerinde bırakılmasına, fazla yatırılan 6,30 YTL (6.300.000 TL) ile posta giderinden artan 37,90 YTL (37.900.000 TL.)’nin istemi halinde davacıya iadesine, Danıştay’a temyiz yolu açık olmak üzere 03.05.2005 gününde oybirliği ile karar verildi.